ေၾကာက္လို႔ေတာထဲမွာပုန္းေနတယ္။

by အလင္း ရွင္ on Saturday, 20 October 2012 at 00:20 ·

ကၽြန္ေတာ့ကို
မိတ္ေဆြေတြက ရွာမေတြ႕ၾကဘူးတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့အသံေတြကိုလဲ မၾကားမိၾကဘူးတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့ကို ဘယ္ဆီေရာက္ေနသလဲတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာ့ေၾကာင့္ အျမင္မခံရတာလဲ?
ကၽြန္ေတာ္ဘာ့ေၾကာင့္ စကားမေျပာျဖစ္တာလဲ?
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ေနေသးတာပါပဲ။
အင္း . . . သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ရွင္ခ်င္မွရွင္လိမ့္မယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာႏိုင္ေသးတာပါပဲ။
အင္း . . . သူတိုင္းအတြက္ေတာ့ ေျပာႏိုင္မွေျပာႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ဟိုး . . . . တုန္းဆီက . . . .
အခု လိုပံုျပင္စေလးတစ္ပုဒ္ၾကားဖူးတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးဟာ ေတာထဲမွာပဲ ပုန္းေအာင္းေနသတဲ့ . . . . ဒါကိုသိတဲ့ အျခားၿမိဳ႕ေပၚကသက္ငယ္ဘုန္းႀကီးေလးတစ္ပါးက (ဆရာေတာ္ေတာထဲ တစ္ပါးတည္းေနတာ မေၾကာက္ဘူးလား?) လို႔ေမးတယ္။ အဲဒီအခါ  ေတာေနဆရာေတာ္ႀကီးက (တို႔. . . မ်ား . . . ေၾကာက္တက္လို႔ အခုလိုေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနတာပါ) လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္သတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီပုံျပင္ေလးကို သရဇ်ာယ္ရင္း အခုလို ေကာက္ေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္းစီတစ္ေၾကာင္းစီကို ေရးမိပါေတာ့တယ္။

ရံခါ၌
စကားလံုးတို႔ကို ႏႈတ္ဆိတ္ေနရ၏ . . . .
ထိုအခါသည္
မွန္ကန္တိၾကေသာ အသံလိႈင္းတို႔ရွိေနပါလွ်က္ မၾကားရေသာအခါပင္တည္း . . ။
တခါတစ္ေလ၌
ျမင္လွ်က္ႏွင့္ မေတြ႕ဟန္ေအာင္ေဆာင္ေနရ၏ . . . .
ထိုအခါသည္
ေနကိုျမင္လွ်က္ အလင္းတို႔ကို မေသာက္စို႔ရရေသာအခါပင္တည္း .. . .။
ယခုဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ကာလတို႔သည္ကား
ဘုရားအေလာင္းသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေတာလွ်ိဳပုန္းေအာင္းေနရေသာ အခါတို႔ပင္တည္း။
သူမိုက္တို႔ ေခါင္းေထာင္ထ ႀကီးပြားစည္ပင္ခြင့္ရေသာ အခါပင္တည္း။
ဒါနဲ႔ပဲ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ခပ္ခါးခါးစူးစူးရွရွေတြကို အခုလို အန္ထုတ္ရျပန္ပါေတာ့၏   . .  .
ငါ . . . မေသဘူး . . . ေရကူးတက္တယ္။
ငါတို႔
စကားလံုးတို႔ကို တူးဆြၿမဳတ္သိမ္းခဲ့ရသည္။
ငါတို႔
မ်က္လံုးတို႔ကို ထိုးေဖါက္ခံခဲ့ရသည္။
ငါတို႔
ေျခေထာက္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးခံခဲ့ရသည္။
ငါတို႔
အသည္းႏွလံုးေတြကို ခုတ္စင္းခံခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔၏ ထင္ရွားေသာျပရုပ္သည္ကား . . . .
၂၀၀၇- စက္တင္ဘာ -၂၇-ရက္ေန႔ပင္တည္း။
ငါတို႔
ျပန္လည္တူးေနၾကည္။
ငါတို႔
အလင္းနစ္သို႔ တူရႈ႕ ေနၾကသည္။
ငါတို႔
ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။
ငါတို႔
. . . . . . . . . . . .။
. . . . . . . . . . . . . ။

By:အလင္းရွင္ http://aungminkhoung.blogspot.com