ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္
ေမ ၁၉ ၊ ၂၀၁၃
မိုးမခ
-----------------------------
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ျမန္မာ အင္ဒီပဲန္ဒင့္ဂ်ာနယ္မွာ ဆန္းဆန္းထူးထူး စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ တိုတို ေျပာရရင္ ဒီလိုဗ်ာ။ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာက ဂ်ာနယ္ေတြထဲ၊ သတင္းစာေတြထဲမွာ ဖတ္ရေလ့ မရွိတဲ့စာဗ်။ ေရးတဲ့သူက ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေဟာင္း “ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ”ဆိုတဲ့ ဧရာမက်မ္းႀကီးကို ျပဳစုခဲ့သူ။ သူ႔နာမည္က ကိုေအာင္ထြန္း။
ကိုေအာင္ထြန္းကို စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရက တစ္ခ်ိန္က ဖမ္းဆီးခဲ့တယ္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္းေပါ့။ ညႇဥ္းပန္းခဲ့တယ္။ ႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ဆိုပါစို႔ ။ ထံုးစံအတိုင္း သံတိုင္ေနာက္က ေထာင္ငရဲခန္းထဲ သြင္းလိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ အၾကာႀကီး ပိတ္လိုက္တယ္။ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကို လူ႔ငရဲခန္းထဲပိတ္ထားခိုက္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ယမမင္းတို႔ လုပ္ႀကံမႈေတြစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ၾကတယ
ဒီလို မတရား ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြ၊ ညႇဥ္းပန္းမႈေတြ ၊ ငရဲခန္း သြင္းပိတ္မႈေတြ ေထာင္တြင္း လုပ္ႀကံမႈေတြ၊ လြတ္ခ်ိန္သင့္လို႔ လြတ္ခြင့္ႀကံဳလာရင္ေတာင္ အက်ဥ္းသားရဲ႕လူ႔သိကၡာ၊ ႏိုင္ငံေရး သိကၡာ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ သိကၡာကို ဖဲ့ေျခြခ်ိဳးဖ်က္တဲ့ ခံဝန္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လက္မွတ္ထိုး ခိုင္းတာေတြ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးအတြက္ စစ္အာဏာရွင္ ပါးကြက္သားေတြ ငါတို႔ (ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ)ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမယ္။ ငါတို႔ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ရမယ္။ ငါတို႔ ဘက္က ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူလူထုေတြကို ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ရမယ္တဲ့။
ျမန္မာအင္ဒီပဲန္ဒင့္ ဂ်ာနယ္မွာ လႊင့္လိုက္တဲ့ ကိုေအာင္ထြန္းရဲ႕အသံက ေၾကညာခ်က္ပံုစံနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ သူ႔အသံက စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္းႀကီး ခ်ဳပ္ႏွစ္ခ်ဳပ္ကို နာမည္ႏွင့္တကြ လူေကာင္ဆြဲထုတ္ စြပ္စြဲတာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔အသံ က ျပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးကို သိၾကားေစ သက္ေသၫႊန္းတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဖြင့္ခ်တာ ျဖစ္တယ္။
အဲသလို ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း အေက်ာ္ေဇယ်တစ္ဦးရဲ႕ အသံကို ကြ်န္ေတာ္ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာမရွိပါဘူး။
ထပ္ဆင့္ သေဘာတူတယ္။
ထပ္ဆင့္ ေထာက္ခံတယ္။
ထပ္ဆင့္ ဆႏၵေပးတယ္။
ဒီလိုပဲ လိုရင္းကိုတိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာစရာရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုေအာင္ထြန္းလိုပဲ လူ႔ငရဲကို ျဖတ္သန္း ခဲ့သူ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္ ထပ္ဆင့္ေျပာစရာေတြ ရွိတယ္။ နည္းနည္းေျပာပါရေစ။
အားနာလို႔ နည္းနည္းေျပာပါရေစ ခြင့္ေတာင္းတာ။ ေျပာစရာေတြ ကေတာ့ အမ်ားႀကီး။
၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၃ ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေထာင္ထဲ ေရာက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၃ဝ ရက္မွာ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ ေပးခံရတယ္။ ၃ လေလာက္ အၾကား ကာလမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အခ်ဳပ္သား။ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရတဲ့ ေထာင္သား မဟုတ္ေသးဘူး။ အျပစ္ တစ္စံု တစ္ရာ ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ျခင္း ခံရတဲ့သူ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ညႇဥ္းပန္းမႈေတြ ခံရတယ္။ ႏွိပ္စက္မႈေတြ ခံရတယ္။ အမ်ားႀကီး ခံရတယ္။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံရတယ္။ ညမအိပ္ ေန႔မနား ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံရတယ္။ ညႇဥ္းပန္းသမွ်ကို ဝမ္းဟင္းလင္းနဲ႔ လည္စင္းခံရတယ္။
ဒါက အခ်ဳပ္သားဘဝ(အျပစ္မဲ့ ဘဝ)နဲ႔ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတာ။
ေထာင္သားဘဝ (အျပစ္က်ဘဝ) ေရာက္ေတာ့ေကာ။ ေမးေနစရာ မလိုပါဘူး။ ပိုလို႔သာ ဆိုးလာေတာ့တာေပါ့။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ေထာင္ထဲ မွာပဲ တပ္စြဲေနတာကိုး။ လာခ်င္ရင္ အနီးေလး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အျပင္ႏိုင္ငံေရးက ခြ်တ္ခြ်တ္ပ်က္ပ်က္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေနၾကရေတာ့တာေပ
၁၉၉၁ ကေန ၁၉၉၈ အထိ သြား ဝတ္လစ္စားလစ္ ပါးစပ္နဲ႔ ေထာင္ထမင္းၾကမ္း ဟပ္ေနခဲ့ရတယ္။ ၇ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၉၈ ေရာက္မွ သြားတုတပ္ခြင့္ ေပးတယ္။
ပိုဆိုးတာ ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။
၁၉၉ဝ ဇန္နဝါရီမွာ ကြ်န္ေတာ္ အူက်ေရာဂါ ရတယ္။ အိပ္ရာထဲ ဗုန္းဗုန္း လဲတဲ့အျဖစ္ ဆိုက္တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြက ဘာကုသမႈမွ မလုပ္ေပးဘူး။ ေျပာမရ ဆိုမရဘဲ။ ၅ ႏွစ္တိတိ ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆံုး အူေတြေခါက္ ေသမေလာက္ ျဖစ္မွ ေဆး႐ံုပို႔တယ္။
ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး ခြဲစိတ္ခန္းထဲကို တိုက္႐ိုက္ပို႔ရတယ္။ ခြဲစိတ္ရတယ္။ လူေတာ့ မေသဘူး။ ေမြးရာပါ တစ္ရွဥ္းေတာ့ “နတ္သင္း” ျဖစ္ရတယ္။
အဆိုးတကာ့ ထိပ္ေခါင္ လူ႔ငရဲ မီးေလာင္ခံရတဲ့ အျဖစ္က ဒီလို။
၂ဝဝ၅ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ မနက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊတ္ေပးမယ္လို႔ လာေျပာတယ္။ ေထာင္မွဴးက ေခၚထုတ္တယ္။ လႊတ္မယ့္ အက်ဥ္းသား ၁ဝဝ ေက်ာ္နဲ႔ ဆံုရတယ္။ လႊတ္ဝရမ္းေရးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြကို ကိုယ္မွတ္စစ္ တယ္။ ေထာင္က် တုန္းက မွတ္တမ္းယူ ထားခဲ့တဲ့ ကိုယ္အဂၤါ အမွတ္အသားေတြနဲ႔ ျပန္ညႇိတယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ လႊတ္ဝရမ္း ေပးတယ္။ ညၽြန္မွဴး႐ံုး အစည္းအေဝးခန္းမထဲ သြင္းတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးၫႊန္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေဇာ္မင္းက ဩဝါဒ ေပးတယ္။
ေနာက္ဆံုးအတန္းမွာ ထိုင္ေန တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၫႊန္ခ်ဳပ္က နာမည္ ေခၚတယ္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းကို ဖိတ္ တယ္။ ေရွ႕ဆံုးရဲ႕ ေရွ႕ မွာ အျပင္က တရားသူႀကီးေတြ၊ ဥပေဒ အရာရွိ ႀကီးေတြ၊ ရဲအရာရွိႀကီးေတြ၊ ေထာင္ အရာရွိႀကီး ေတြ ထိုင္ေနတယ္။ၫႊန္ခ်ဳပ္က သူ႔ဩဝါဒထဲမွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚ-ေအာ္-ေဖာ္တယ္။
“ဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္လည္း ဒီေန႔လြတ္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆရာႀကီးစာေတြကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးခဲ့တာ။ ဆရာႀကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ပါေစ”
ၫႊန္ခ်ဳပ္ ဩဝါဒ ဆံုးေတာ့ အားလံုး ခန္းမထဲက ထြက္ၾကတယ္။
ေထာင္ဘူး(တံခါးမႀကီးခန္းမ)ထဲကို
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသိုက္က ၁ဝ ေယာက္။ က်ား ၈၊ မ ၂ ။ (က်ား ၈ ထဲမွာ ဒီခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ပါတယ္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕က ဦးေအာင္စိုးျမင့္။ ၁၉၉ဝ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေရြးခံခဲ့ရသူ။ ၂ဝ၁၂ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း အေရြးခံရသူ။ အခု ေနျပည္ေတာ္မွာ လႊတ္ေတာ္ တက္ေနတယ္)။ ထမင္းစားၿပီး႐ံု ရွိေသး။ ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာေခၚတယ္။ အက်႐ံုးကို လိုက္သြားရ တယ္။ အက်႐ံုးမွာ တစ္ေအာင့္ေလာက္ မၾကာဘူး။ ေခါင္းစြပ္စြပ္ၿပီး အျပင္ေခၚထုတ္ျပန္တယ္။ တစ္ေနရာ ေရာက္လို႔ ေခါင္းစြပ္ ခြ်တ္ေတာ့။ လားလား ကြ်န္ေတာ္မနက္က ထြက္လာခဲ့တဲ့ ေထာင္ခန္း။ မနက္ ထြက္လာတုန္းက ရွိရွိသမွ် ဘုဥၨာဟိ လုပ္ခဲ့လို႔ အခန္းက ေျပာင္တလင္းခါေနတယ္။ စားစရာ နတၲိ၊ ၿခံဳစရာ ဝတ္စရာ ဘာမွ်မရွိ။ ေရေသာက္စရာ ခြက္မွ မက်န္။ မိုးသာ စုန္းစုန္းခ်ဳပ္ သြားတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွ ကြ်န္ေတာ့္အခန္း ေပၚမလာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာစကား တစ္ခြန္းမွ လာမေျပာ။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ေထာင္ထဲ မွာ ၂ႏွစ္ေက်ာ္အပိတ္ခံခဲ့ရျပန္တယ္။ ၂ဝဝ၈ စက္တင္ဘာ ၂၃ မွကြ်န္ေတာ္ ေထာင္က တကယ္လြတ္တယ္။
ေထာင္သမိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္လို ရာဇဝင္ ႐ိုင္းခဲ့တဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကားဖူးနားဝ ရွိသေလာက္ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ဘူး။ လူထုဦးလွလို ပုဂၢိဳလ္ ေထာင္ဒဏ္ ျပန္ေက်ာ့ခဲ့ရဖူးတယ္။ လြတ္ရက္ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုေထာင္ဗူးဝ႐ံုး ပို႔တယ္။ လႊတ္ဝရမ္း ေပးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ပုဒ္မ ၁ဝ (ဃ) ကပ္တယ္။ ေထာင္ထဲျပန္သြင္းတယ္။ ေထာင္ျပန္က်တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ရွိေနတုန္း ကြန္ျမဴနစ္ဗဟိုက ကိုသက္ခိုင္လည္း ေထာင္က်ေနတယ္။ တစ္ရက္မွာ သူ႔လြတ္ေန႔ ေစ့တယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ သူ႔အခန္းေရွ႕ ေရာက္လာၾကတယ္။ လႊတ္ဝရမ္း ဖတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုဒ္မ ၁ဝ(ဃ)ကပ္တယ္။ သူလည္း တစ္ေက်ာ့ျပန္ ေထာင္က်တယ္။
ဒီကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္ သိသားပဲ။ ၾကားဖူးသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ အျဖစ္နဲ႔ မတူၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က လြတ္ၿပီးသားလူ။ လြတ္တာမွ ကြင္းလံုးကြ်တ္ လြတ္ၿပီးသားလူ။ ေထာင္လုပ္ငန္း သေဘာအရ အားလံုး၊ အကုန္လံုး၊ အူတြင္းေခ်းခါး မက်န္ စစ္ၿပီးေဆးၿပီး ေမးၿပီး ျမန္းၿပီး ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ လြတ္ၿပီးသားလူ။ ေနာက္ထပ္ ဘာပုဒ္မမွ မကပ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာတရားမွ မစြဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္႐ံုးမွ မတင္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ေထာင္ထဲသြင္း ပိတ္ထားခဲ့တာဟာ ဘာသေဘာလဲ။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ။ ဘယ္လို ခုခံေခ်ပမလဲ။
ေျဗာင္ မတရားခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘလိုင္း” မတရား ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ။ ဥပေဒမဲ့ မတရား ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ မတရားလုပ္တာ။ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး အေပၚ တရားမဲ့ျပဳတာ။
ကိုင္း… ဥပေဒ ပညာရွင္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္အမႈကို ဘယ္လို အဆံုးအျဖတ္ ေပးၾကမလဲ။ စစ္အာဏာရွင္ ေတြကို ဘယ္လို ခုခံကာကြယ္ၾကမလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လို ေစာင့္ေရွာက္ ၾကမလဲ။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး မရွိခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာၾကမွာလား။ စစ္အာဏာရွင္ ေခတ္က တရား ဥပေဒမဲ့ခဲ့လို႔ ဒီလိုျဖစ္တာလို႔ ေျပာၾကမွာလား။
ဒီလို စစ္အာဏာရွင္ေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ ပါးကြက္သားေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ လက္ပါးေစေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ လက္ကိုင္တုတ္ေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ ကပ္ပါးေတြ၊ မတရား လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ တရားမဲ့ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာေတြ၊ အားလံုးကို သင္ပုန္းေခ် ပစ္လိုက္ရမွာလား။
သူတို႔အားလံုးကို ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ ခိုင္းၾကမွာလား။
သူတို႔အားလံုးကို ျပည္သူ႔ခံု႐ံုးတင္၊ စစ္ေဆး အျပစ္ေပး ၾကမွာလား။
သူတို႔အားလံုးကို ႏိုင္ငံတကာ ခံု႐ံုးတင္ စစ္ေဆး အျပစ္ေပး ၾကမွာလား။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ အားလံုးအတြက္ သူတို႔အားလံုးဆီက နစ္နာေၾကး၊ ေလ်ာ္ေၾကး၊ ေတာင္းပန္ေၾကး၊ ကန္ေတာ့ေၾကး ေတာင္းၾကမွာလား။
စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ႏိုင္ငံေရး အေမြဆက္ခံတဲ့ စစ္တစ္ပိုင္း အစိုးရတစ္ခုလံုးကို သမဝါယမအစိုးရအဖြဲ႕ လုပ္ခိုင္းၾကမွာလား။
လုပ္ခ်င္တာ လုပ္။ လုပ္သင့္တာ လုပ္။ လုပ္ဖို႔လိုတာ လုပ္ၾကပါ။
ေကာင္းတာခ်ည္းပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ေထာက္ခံ ပါတယ္။
အေရးေတာ္ပံု တပ္သား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သေဘာထား ေျပာပါလို႔ ေမးမလား။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေဟာင္းတိုင္းက ဒီလို ေျပာၾကလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြ တစ္ၿမံဳလံုးကို
ကမၻာမေက်ဘူးေဟ့။ ဗမာမေက်ဘူးေဟ့။ ငါမေက်ဘူးေဟ့။
ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ ထပ္ဆင့္သေဘာထား ဘယ္လို လဲလို႔ ထပ္ဆင့္ေမးမလား။ ဒီလို ေျဖမိမယ္ ထင္တယ္။
စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ သမိုင္းေၾကြး ဆပ္ၾကရမယ့္ တာဝန္ေတြကလည္း ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေနၾကတယ္။ တရားဥပေဒ ေၾကြးဆပ္ၾကရမယ့္ တာဝန္ေတြကလည္း ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေနၾကတယ္။ ကြယ္လြန္သူ စာေရး ဆရာႀကီး သတင္းစာ ဆရာႀကီး အိုးေဝဦးညိဳျမ စကားလံုးအတိုင္း “ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနဆဲ” (Hell Hound at Large) လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
ေနာက္တစ္မ်ိဳး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီလို ေျပာျပခ်င္တယ္။
“ကာလေပၚ ငရဲေခြးႀကီးေတြ လြတ္ေနေသးတယ္”။
ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္
ျမန္မာ အင္ဒီပဲန္ဒင့္ဂ်ာနယ္။ ။ ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၂
