“အ”သံုးလံုးသင္ထားတဲ့ ၾကြက္တစ္ေကာင္က
ျမန္မာစာသတ္ပံုက်မ္းကိုကုိင္ရင္း
. . . . . .
နံရံကပ္စာေလးကို
အခုလိုဖတ္လိုက္တယ္။
“ၾကြက္”ေရာင္းရန္ရွိသည္
တစ္ေကာင္ငါးက်ပ္။
အဲလိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္
အဲဒီၾကြက္ကေလးဟာ
အဲဒီစာေၾကာင္းေလးရဲ႕ေအာက္မွာ အခုလိုျပန္ေရးထားလိုက္တယ္။
“လူ”ေရာင္းရန္ရွိသည္
တစ္ေယာက္ငါးက်ပ္။
အဲဒီလို .
. . .
လူနဲ႔ ၾကြက္တို႔
ကိုက္ပြဲ တိုက္ပြဲကို
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းအေတြးထဲက
ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။
အလာ/အျပန္
. . . ခရီးတစ္ခုအတြက္
ငရဲနဲ႔ေကာင္းကင္ဘံုမွာေရာ
အဲလိုနံရံကပ္စာေတြ ကပ္ထားေလသလား?
အပင္မေပါက္ႏိုင္တဲ့
ငါ့ေတြးအတြက္
တကယ္ေတာ့ မ်ိဳးေစ့မခ်ျဖစ္တာပဲ
ေကာင္းပါတယ္။
လူေတြက .
. . .
“ၾကြက္”ေရာင္းရန္ရွိသည္
တစ္ေကာင္ငါးက်ပ္။
ဤအိမ္၌ ခေလးမရွိ
ေခြးရွိသည္။
ဤအိမ္သည္ ဗုဒၶ၏ေမတၱာေတာ္ရိပ္ေအာက္တြင္ရွိေသာေၾကာင့္
ေရာက္လာသူတိုင္း
ေအးျမခ်မ္းသာၾကပါေစ . . . တဲ့။
ၾကြက္ေတြက
လူေရာင္းရန္ရွိသည္
တစ္ေယာက္(၅)က်ပ္
ဤၾကြက္သိုက္၌
ၾကြက္ခေလးေတြမရွိ လူခေလးသာရွိသည္။
ဤႀကြက္သိုက္ရွိၾကြက္တို႔သည္
သူတစ္ပါး၏အသက္ကိုမသတ္ေသာေၾကာင့္
ႀကြက္သတ္သမားတို႔၏ေဘးမွ
လြတ္ကင္းၾကပါေစ။
ေၾသာ္ . .
. .
ကမၻာရဲ႕ အနိမ့္အျမင့္ေတြ
. . .
သုႆန္နဲ႔ မ်က္ရည္စေတြအေၾကာင္းေတြကို
စကားလံုးဂိုေထာင္ထဲထည့္ၿပီး
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔အတူထားခြင့္ရွိရင္
ဒို႔ . .
. ကမၻာမွာ အခုလို . . . ေသြးေတြလမ္းထေလွ်ာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ေမာင္ဇရာ
