က်န္စာထဲက စ႑လရြာ သို႔မဟုတ္ ဒ႑ာရီထဲမွာက်န္ခဲ့ၿပီ

မင္းသူေအာင္

စ႑ာလရြာတဲ့။ စ႑ာလမ်ား ေနထုိင္ရာ ရြာေပါ့။ ေဘးရြာေတြက အဲဒီလို သမုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု အဲဒါက သမုိင္း ျဖစ္သြားၿပီ။ အခု အေျခအေနေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာ့ စ႑ာလရြာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာဟာ ဒ႑ာရီ တစ္ခုလုိပါပဲ။

ရြာ၀င္၀င္ခ်င္း ေတြ႕ရမွာက အျပာေရာင္ သြပ္မိုးနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း။ သူ႕ေဘးကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ သြပ္မိုးနဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ လုပ္လက္စ ရြာအ၀င္ ဆုိင္းဘုတ္။ ေနာက္ေတာ့ သြပ္မိုးနဲ႔ ႏွစ္ထပ္ အိမ္တခ်ဳိ႕။ ထန္းရြက္ မိုးအိမ္တခ်ဳိ႕။

စစ္ကိုင္းတုိင္း ေဒသႀကီး၊ တန္႔ဆည္ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အဲဒီရြာရဲ႕ နာမည္ အေဟာင္းက ဘန္႔ေဘြး ကုန္းရြာ။ အခု ဆုိင္းဘုတ္မွာေတာ့ ေအာင္မဂၤလာရြာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ရြာထဲကို ေလွ်ာက္၀င္လာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အိမ္တခ်ဳိ႕မွာ ဆိုလာျပားေတြ တပ္ဆင္ ထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

““ဒီလို အေျခအေန ျဖစ္လာေအာင္ က်ဳပ္တုိ႔ ကုန္း႐ုန္းၿပီး လုပ္ခဲ့ရတယ္”” လို႔ သက္လတ္ပိုင္း အရြယ္ ေအာင္မဂၤလာ ရြာသား ဦးျမင့္က ဂုဏ္ယူတဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။

သူတုိ႔ရြာရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္လွန္ ရရင္ေတာ့ သူတို႔ရြာကို ျမန္မာ သကၠရာဇ္ (၁၂၈၀) ေလာက္က မိသားစု သံုးစုနဲ႔ စၿပီး တည္ေထာင္ ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတုိင္း ေဒသႀကီး၊ မုံရြာၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာကၠာက အဆက္အႏႊယ္ေတြလို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီမိသားစု သံုးစုက လက္ရွိ သူတုိ႔ ေနေနတဲ့ ရြာရွိတဲ့ ေရႊကူ ဘုရားႀကီး အနား ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဘုရားႀကီးနားမွာ ေနခ်င္ေၾကာင္း ေရႊကူ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္က ခြင့္ျပဳလုိက္တဲ့ အတြက္ ေရႊကူ ဘုရား ေဘးပတ္လည္က ၀ါး႐ုံေတာမွာ အမိုးေလးေတြ မိုးၿပီး ေနၾကေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘုရားႀကီးမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဆြမ္းဟင္း၊ ဆြမ္းထမင္းကို စားၿပီး ေနလာခဲ့ၾကၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ျခင္း ကိုလည္း လုပ္ကိုင္ လာၾကတယ္လုိ႔ ရြာခံေတြက ေျပာပါတယ္။

““ေရွးလူႀကီးေတြက ပ်င္းလုိ႔ အဲဒီလို လုပ္စား ခဲ့ၾကတာပါ”” လုိ႔ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္အရြယ္ ေဒၚလွတုတ္က ေတာင္းရမ္း စားေသာက္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာပါတယ္။

ေဘးနားက ရြာေတြရဲ႕ အဆုိအရ ဆုိရင္ေတာ့ ေအာင္မဂၤလာလို႔ နာမည္ ေျပာင္းထားတဲ့ သူတုိ႔ ရြာက ရြာသားေတြဟာ က်ိန္စာ သင့္ၿပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္ ေလာက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ရတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ မေတာင္းရမ္းခဲ့ဘူး ဆုိရင္ အနာေရာဂါ စြဲကပ္တာေတြ ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ စီးပြား ပ်က္တာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေတာင္းရမ္းႏုိင္တဲ့ လူေတြက ေတာင္းရမ္းတဲ့ လူဆီက ဆန္စတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ကုိယ့္ရဲ႕စပါးက်ည္ကုိ ပက္ႀကဲ ရတယ္လုိ႔ ေဘးနားက ရြာေတြက ဆုိၾကပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေဒၚလွတုတ္ ကေတာ့ ““အဖြားဆုိရင္ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ၿပီ။ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ၿပီေပါ့””လုိ႔ ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။

သူဆုိရင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ျခင္း မလုပ္ေတာ့တာ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ရွိၿပီလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေတာင္းရမ္းတာကို စြန္႔လႊတ္ လုိက္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ တစ္ေတြမွာ ဘာမွ ျဖစ္မသြားခဲ့ပါဘူး။

သူတို႔ တစ္ေတြ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့တာ (၁၉၈၂) ခုႏွစ္ ေအာင္ေရႊ၀ါ စစ္ေၾကာင္းက စစ္ဆင္ေရး လုပ္ၿပီး ကတည္း ကပါပဲ။ အဲဒီ စစ္ဆင္ေရးမွာ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ရာမွာ အသံုးျပဳတဲ့ ေတာင္းေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ထမ္းပိုးေတြ အားလံုးကို မီးပံု႐ိႈ႕ၿပီး ေတာင္းရမ္း စားေသာက္တဲ့ အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ဖို႔ တရား ေဟာပါသတဲ့။ အဲဒီ စစ္ဆင္ေရးကပဲ သူတုိ႔ရြာကို ဘန္႔ေဘြးကုန္း ဆုိတဲ့ နာမည္ကေန ေအာင္မဂၤလာလို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ရြာပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြကို ခုတ္လွဲၿပီးေတာ့ လယ္ေတြ၊ ယာေတြ တည္ၾက၊ တိုးခ်ဲ႕ၾကၿပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးကို ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္လာသလို တျခား ၀င္ေငြရမယ့္ ဘယ္အလုပ္ကို မဆုိ လုပ္ကိုင္ လာၾကပါတယ္။

““ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကတ္ရက္တယ္။ ပုတ္ရက္တယ္။ ကတ္ရက္တာ ဆိုရင္ မိုးကုတ္ အထိ သြားၿပီး လုပ္ၾကတယ္”” ဟု ဦးျမင့္က ေျပာပါတယ္။

သူတို႔ဟာ ပုတ္ရက္ ၿပီးေတာ့ အနီးအနားက ရြာေတြကို လွည့္လည္ၿပီး ေရာင္းၾကပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စစ္ဆင္ေရးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေတာင္းရမ္း စားေသာက္မႈေတြ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး ေတာင္းရမ္း စားေသာက္တာေတြ ရပ္သြားတာက ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခု ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ အနီးနား ရြာေတြဆီက သိရပါတယ္။

ေတာင္းရမ္း စားေသာက္တဲ့ အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ လိုက္ၾကေပမယ့္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အရိပ္ မည္းႀကီးက ေနာက္ မ်ဳိးဆက္ေတြ အေပၚမွာ ႀကီးမားတဲ့ သက္ေရာက္မႈ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ေအာင္မဂၤလာ တစ္ရြာလံုး ကေတာ့ ဗုဒၶ ဘာသာ၀င္ေတြပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အလွဴ ပစၥည္းေတြကို ယေန႔ အခ်ိန္အထိ သူတို႔နားက ရြာေတြရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက အလွဴခံျခင္း မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္လွဴတဲ့ ဆြမ္းကို အလွဴမခံတဲ့ အတြက္ ဆြမ္းပြဲစာ ေငြလွဴရင္လည္း ကိုယ္တုိင္ ဆက္ကပ္ခြင့္ မရဘူးလို႔ ေဒၚလွတုတ္က ေျပာပါတယ္။ သာေရး၊ နာေရး ရွိလို႔လည္း ဘုန္းႀကီးပင့္လုိ႔ မရဘူးလို႔ တျခား ရြာသားေတြ ကလည္း ေျပာၾကပါတယ္။

““ရွင္ျပဳတဲ့ အခါမွာ သကၤန္း စီးတာကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ လုပ္ေပမယ့္ ကိုရင္၀တ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ မေနရဘူး။ ကုိယ့္အိမ္မွာပဲ ကုိယ္ေနရတယ္””လို႔ ေအာင္မဂၤလာ ရြာသား လူလတ္ပိုင္း အရြယ္ ကိုဆန္းထြန္းက ေျပာပါတယ္။

အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ရြာမွာ ကုိယ္ပုိင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သာေရး နာေရးေတြမွာ ေအာင္မဂၤလာ ရြာက ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ေဘးရြာေတြက မပင့္ၾကသလို ေအာင္မဂၤ လာရြာမွာ သာေရး နာေရး ရွိရင္လည္း ေဘးနားရြာက ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေတြကို ပင့္ခြင့္ မရဘူးလို႔ ရြာသားေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာ ေျပာင္းဖို႔ေတာင္ စိတ္ကူးခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီလို ပင့္ခြင့္ မရလို႔ပဲ ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေပၚေပါက္ လာေအာင္ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ လုပ္ခဲ့ ၾကတယ္လို႔ သူတို႔က ဆုိပါတယ္။

““ပ၀ါရဏာ ျပဳတဲ့အခါမွာ ဘုန္းႀကီးက ဆယ့္ႏွစ္ပါးဂိုဏ္းက သံဃာေတြ ပ၀ါရဏာျပဳ ခြင့္မရပါဘူး”” လို႔ ေအာင္မဂၤလာ ရြာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးအာဒိစၥက မိန္႔ပါတယ္။

ေအာင္မဂၤလာရြာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဟာ ဆယ့္ႏွစ္ပါး ဂိုဏ္း၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပ၀ါရဏာျပဳတဲ့ အခါမွာ ဆယ့္ႏွစ္ပါး ဂိုဏ္းမွာ မျပဳရဘဲ နယ္ေက်ာ္ၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳရတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က ဆက္ၿပီး မိန္႔ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပညာ သင္ၾကား ရာမွာလည္း ဒီအတုိင္းပဲလုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

““ဘႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္း သြားတက္ ရင္ေတာင္ ေရ တစ္အိုးတည္း အတူတူ မေသာက္ခဲ့ရဘူး။ တို႔ရြာသားေတြက သတ္သတ္၊ တျခား ရြာသားေတြက သတ္သတ္ ခြဲထားတယ္”” လို႔ အသက္ (၆၀) အရြယ္ ဦးတင္ညိဳက နာက်ည္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေျပာပါတယ္။

သူတို႔ ေခတ္တုန္းက စာသင္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ေအာင္မဂၤလာ ရြာသား ကေလးေတြဟာ တျခား ရြာသား ကေလးေတြ တက္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ အတူတူ တက္ခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္း တစ္ေဆာင္တည္း အတူ တက္ခြင့္မရခဲ့ဘဲ သူတုိ႔အတြက္ သတ္သတ္ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ ထန္းရြက္ ေက်ာင္း ကေလးထဲမွာ တက္ခဲ့ ရတယ္လို႔ ဦးတင္ညိဳက ဆက္ေျပာပါတယ္။

““ေျပာရမွာ မရွက္ပါဘူး။ ဘႀကီးဆုိရင္ (၁၈) ႏွစ္သားက်မွ စာေရး စာဖတ္ ေကာင္းေကာင္း သင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူဆုိရင္လည္း ေလးတန္းပဲ ေအာင္တယ္။ ဒါေတာင္ ၿမိဳ႕က အမ်ဳိးဆီမွာ သြားေနလို႔”” လုိ႔ ေက်းရြာ ဥကၠ႒ကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး သူက ထပ္ေျပာပါတယ္။ ေက်းရြာ ဥကၠ႒ ကလည္း ဟုတ္တယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပ ေနပါတယ္။

သူတို႔ ရြာသမိုင္းမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္သူ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အခုအခ်ိန္ မွာေတာ့ အိမ္ေျခ ကိုးဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေပါင္း (၁၀၅) ေယာက္ရွိတဲ့ ေအာင္မဂၤလာ ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္း ရေနပါၿပီ။ အဲဒီ ေက်ာင္းေျမ ေနရာကို သူတို႔ ရြာသားေတြ ေငြစုၿပီး ၀ယ္ခဲ့ ၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းရေအာင္ ႀကိဳးစား ေနၾကပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ခဲ့တဲ့ ေအာင္မဂၤလာရြာဟာ အခုမွာေတာ့ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့ၿပီး ရွင္သန္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေနပါတယ္။

Messenger 

http://newmyanmarpyi.blogspot.com/2014/10/blog-post_989.html